Citaat:
- 1 -
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik mezelf op die camerabeelden zag. Het was weliswaar geen al te scherp beeld, maar ik kon mezelf direct herkennen. “Hoe kan ik zo dom zijn geweest?!”, vroeg ik mezelf denkend af. Toen de rechercheur de videobeelden stopte, voelde ik de eerste zweetdruppel van mijn voorhoofd glijden. In principe was ik er gloeiend bij, maar ik probeerde het ‘cool’ te spelen. Ik had ten slotte niet geschoten; dat was JoJo geweest. Ik bepaalde een strategie welke draaide om ontkennen en zwijgen. Op de videobeelden had ik een pet op en daarover nog een capuchon. JoJo was duidelijk zichtbaar, maar ik niet. Desondanks wilde ik mijn maatje niet verraadden. “Dat ben ik niet.”, zei ik kalm. De rechercheur lachte erg cynisch. “Tuurlijk ben jij dat!”, zei hij nogal wat opdringerig, “je kameraad Jovan Krstic is duidelijk te zien op de beelden en jij bent de persoon die naast hem staat!” De rechercheur had 100% gelijk en dat wist hij ook, maar ik mocht niet opgeven. “Dat is heel mooi voor Jovan, maar ik was daar niet bij! Die persoon ben ik niet!”, antwoordde ik nogal arrogant.
De rechercheur begon ietwat geïrriteerder te worden, maar bleef toch zeker van zijn zaak. “We hebben je, Benjamin”, zei hij met een geniepig grijnsje, “je kan beter toegeven!” Ik keek hem nogal verveeld aan en nam nog een slok van de, inmiddels lauw geworden, bak koffie. De rechercheur was het ook een beetje zat en na een kort moment van oogcontact zag ik hem opstaan en het verhoorkamertje verlaten. Ondanks dat ik het ‘cool’ probeerde te spelen, kneep ik hem wel behoorlijk. Kort na het vertrek van de rechercheur kwam mijn advocaat de kamer binnenlopen. Hij keek nogal bezorgd en ik wist dat het foute boel was.
“Ze eisen 17 jaar en je maakt zeer weinig kans.”, begon hij direct. Het was een advocaat die de club had geregeld. Een erg dure, maar een goede advocaat met een goede reputatie en een hoog winstratio. Dit keer kon hij nauwelijks wat voor me betekenen. "Hoe bedoel je? 17 jaar? Ben je gek of zo?! Ik dacht dat je één van de beste was!”, snauwde ik terug. “Ik kan weinig voor je betekenen, Benjamin”, zei hij, “wanneer ze de beelden iets nauwkeuriger gaan onderzoeken, zullen ze bewijs hebben dat jij naast Jovan staat.” Ik stond ernaast, Jovan had geschoten, maar ik zou er net zo erg voor opdraaien. Ik zag geen oplossing meer om er iets van te maken. “En nu?”, vroeg ik zachtjes. “Je zal moeten bekennen.”, zei de advocaat. M’n wereld stortte in. Er was geen licht meer aan het eind van de tunnel. Ik had niet eens geschoten. Het was niet eens mijn idee. Bekennen? Nee, toch? Wat moest ik doen?
Spoiler for uitleg:
[NOV] Benji
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire