[fm15]Wind and Fire

Proloog: Bud Weissman (deel 1)

"Bud, je telefoon gaat!" Ze schudt me wakker. Slaapdronken constateer ik dat de telefoon inderdaad gaat, en tevreden met deze geslaagde denkoefening, draai ik me weer om. "BUD!" Nu ben ik klaarwakker. De telefoon! Ik neem op met een iets te kortaf "Bud!". De komiek aan de andere kant reageert met: "Nee, jij bent Bud. Ik ben Andrew. Andrew Hauptman. Die naam ken je vast wel."



Andrew Hauptman. Voorzitter van Chicago Fire. Sorry, voor ik over Hauptman begin, zal ik uitleggen wie ik ben. Mijn naam is Bud Weissman uit Champaign, Illinois, en ik ben een bedreigde diersoort; een Amerikaan die van voetbal houdt. En dan niet van American Football of zelfs maar van ons soccer, nee, ik hou van voetbal. Voetbal zoals het in Europa gespeeld wordt. Waar spelers nog worden opgeleid door lokale clubs. Waar fans een levenslange band hebben met een club, niet tijdelijk supporteren voor de franchise die toevallig het dichtst bij is. Waar trainers eruitgegooid worden omdat ze wedstrijden verliezen, niet omdat een andere coach beter is voor het imago van de club. Oftewel; voetbal als sport, niet als business.



Toen ik opgroeide in de jaren '90 waren Michael Jordan en zijn Chicago Bulls oppermachtig in het basketbal. Hoe leuk ik het ook vond dat mijn staat succesvol was - basketbal kon me nooit boeien. Clubs waren bedrijven, verwisselbare frontjes. Een sportclub moest cultuur ademen, jonge mensen inspireren en lokale supporters samenbrengen. Zo ben ik voetbal gaan volgen. Amerikaanse clubs leken echter teveel op de franchises uit andere sporten, maar in Europa...daar had je pas grote clubs. 'Gramps', mijn tijdens de wereldoorlog uit Duitsland gevluchtte grootvader, vertelde me regelmatig over Bayern München, Borussia Dortmund en de andere grote Duitse ploegen én spelers. Zijn favoriet was Jürgen Klinsmann, de huidige bondscoach van de USA.



Toen Dortmund de Champions League won in 1997, zat ik "ziek" thuis. Ik was weggebleven om bij mijn opa de wedstrijd te kunnen zien. Vanaf die avond was ik definitief verkocht aan voetbal. Ik ging speler bij een lokaal jeugdelftal, en hoewel ik geen technisch talent bezat kwam ik toch een eind op inzet en inzicht. Toen de club jeugdtrainers tekort kwam ben ik er gelijk ingerold. Ik bleek aanleg te hebben en werd opgepikt door de National Youth Soccer Association, waar ik trainerscursussen kon doen en mijn opgedane kennis gelijk in de praktijk kon brengen. Na met wisselend succes enkele jeugdteams te hebben geleid, kwam mijn hoogtepunt in 2012. In een zinderende "cup run" leidde ik de jongens van Galaxy SC Under 17 uit mijn eigen Illinois naar de titel in de National Youth Soccer Championships! Nog nooit had een jeugdploeg uit Illinois een landelijke titel gewonnen.

De ingelijste foto van mijn kampioenselftal, 2012

Ondanks die prestatie was een stap naar het profvoetbal nooit aan de orde - tot vandaag. Hauptman belde...om mij voor een sollicitatiegesprek uit te nodigen! We hadden elkaar nooit ontmoet, maar ik kende zijn reputatie, en hij kende blijkbaar de mijne. Hij had zich regelmatig had uitgelaten over de stand van zaken in de MLS, en ik was het vaak met zijn uitspraken eens. Hauptman vond dat ik een kans verdiende om mijn coachtalenten te laten zien. We maakten een afspraak voor later die middag in het Toyota Park-stadion in Bridgeview. Slechts 40 minuten rijden van mijn huis. Om zeker te zijn dat ik niet droomde, kneep ik nog even. Een rode wang later kwam ik erachter dat het niet in mijn eigen arm was. En geen droom.





wordt vervolgd

[fm15]Wind and Fire